Şırnaklı çocuklar: “Bizim de hayallerimiz vardı”

Şırnak kent merkezinde 14 Mart’ta ilan edilen sokağa çıkma yasağı sürüyor. Kentte yaşanan şiddetli çatışmalar nedeniyle binlerce ev kullanılamaz hale geldi.  

Yaklaşık 3 aydır aileleriyle birlikte İkizce köyünde kurdukları derme çatma çadırlarda yaşayan çocuklar, evlerine dönmenin hayalini kuruyor. 3 aydır okula gidemeyen çocuklar, yaşadıkları sıkıntıları anlattılar.

“Yakında bayram gelecek; elbise, şeker almak istiyoruz fakat galiba alamayacağız”

Maddi durumu iyi olanların Mersin’e yerleştiğini,  kendilerinin ise çadırda yaşamak zorunda kaldıklarını dile getiren ortaokul 6’ncı sınıf öğrencisi Gülşen Batmaz, “3 aydır Şırnak’ta sokağa çıkma yasağı var. Biz de buraya geldik. Maddi durumu iyi olanlar Mersin’e gidip ev tuttular. Maddi durumumuz iyi olmadığı için buraya gelip çadırda yaşamaya başladık. Okulumuzdan ayrıldık, sınavlara katılmadık, derslerimizin telafisi için kurs vardı ama gidemedik. Biz de okumak istiyoruz, bizim de hayallerimiz vardı. Okuyup doktor olacaktık, ama okuyamadık. Öğretmenlerimizi, arkadaşlarımızı özledik. Burada içme suyu sıkıntısı çekiyoruz. Biz de arkadaşlarımız gibi olmak, onların sahip olduğu imkânlara bizde sahip olmak istiyoruz. Yakında bayram gelecek. Elbise, şeker almak istiyoruz fakat galiba alamayacağız.” dedi.

“Çadırdaki yük, biz çocukların sırtında”

Su sıkıntısı çektiklerini belirten çocuklardan Helin Batmaz ise şunları söyledi: “Şırnak’tan geldik. İkizce’de çadırda yaşıyoruz. Şırnak’ta sokağa çıkma yasağı var. Burada çok fazla su sıkıntısı çekiyoruz. Dereden su çekmek zorunda kalıyoruz. Eğitimizden geri kaldık. Buraya geldiğimizde okula gideceğiz diye sevindik ama burada da okula gidemedik. Yük biz çocuklara kaldı. Ramazan ayı da geldi, ailemiz ne yapacak onlar da bilmiyor. Bazen o kadar su sıkıntısı çekiyoruz ki susuzluktan ölebileceğimizi düşünüyoruz. Lavabo, tuvalet sıkıntısı var. Temel ihtiyaçlarımızı zar zor karşılıyoruz.”

“Çadırda gündüzleri çok sıcak, geceleri ise çok soğuk”

Çocuklardan Delal Sürgüt de “Şırnak’tan gelerek çadırda yaşamak zorunda kaldık. Çadır; gündüzleri çok sıcak akşamları ise çok soğuktur. Oyun oynayacak bir yerimiz yok. Öğretmenlerimi özledim, burada kimse bize sahip çıkmıyor. Bir an önce evimize dönmek istiyoruz.” dedi. (İLKHA)