Ramazan ayı hayır ve bereket ayı geldi. Her şey geç değil. Zararın neresinden dönülürse kârdır.

Bugün değil de ne zaman? Demeli ve bir başlangıç yapmalıyız. Peki, neye başlangıç yapmalıyız?

Çocuklarımızı camiye alıştırmalıyız. Çocukların camilere alışmasına katkıda bulunmalıyız.

Çocukların camilerde dolaşmasına, ses çıkarmasına, gürültü yapmasına, oyun oynamasına tahammül etmeliyiz.

Çocuklara yaptıkları gürültü için bağırmamalı, onları camilerden uzaklaştırmamalıyız.

Telefonların cepte taşınırken kapatılmadığı için ses çıkarmasına, gürültü yapmasına tahammül ediyoruz, ama çocuklara tahammül edemiyoruz.

Çocukların gürültü yapması ve oyun oynaması fıtratlarının gereği olup empati kurarsak onları anlarız.

Onların bizler gibi oturup ses çıkarmamasını beklersek yanılırız. Biraz düşünürsek küçükken kendimizin de onlar gibi olduğunu hatırlarız.

Namaz kılmak için kimsenin gürültü yapmamasını çocukların ses çıkarmamasını istersek Peygamberimizin uygulamalarını yanlış buluruz.

Peygamberimiz(s.a.v) çocuklar camide iken ibadet eder, namaz kılar, vaaz verir, hutbe irad ederdi.

O halde Peygamberimizi örnek almalı ve çocukları severek, ellerinden tutarak camilere çekmeliyiz.

Bırakın oynasınlar, gürültü yapsınlar. Elbette sonrasında yaptıklarımızı benimseyecekler, isteyerek yapacaklardır.

Korkutarak, kızarak, ürküterek çocukları; Camilerden, ibadetten ve Namazdan uzak tutarsak mesul oluruz.

Bugünün gençliği camilere gelmiyorsa belki de bizler buna sebep olduk. O halde bari çocukları o hale getirmeyelim.

Çocuklarımız yarının gençliğidir. Çocuklarımız yarın büyüyüp genç olacaklar. Bugünün gençlerinden daha iyi bir gençlik istiyorsak çocuklarımızı camilere çekmeliyiz.