“İman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız”
                                                                           Müslim, İman, 93; Tirmizî, Sıfâtu’l-Kıyâme, 56

              Hepimizin bir yerlerden kulağının aşina olduğu, söylemlerine çok fazla ehemmiyet verdiğimiz, icraatta yarı yolda kaldığımız bir hadis.

             İcraatta yolda kalışımızın yegâne sebebi, sevginin olmayışı değil mi? Bizler sevgi ve muhabbetlerimizin kesilmesi sonucu yapılan eksiklerin ön plana çıkarılıp, inancımızı menfaatlerle çatıştıklarında, menfaatlerimize inancımızı kurban ettik. Bugün Halep’te, Arakan da Filistin de ve Müslümanların mazlum oldukları beldelerden gelen haberlerin neticesi bu değil mi?

             Sevginin bitimi yetmiyor, bu sefer sevginin verini düşmanlık alıyor. Düşmanlık!

            Düşmanlıkta da sınır tanımıyor, geçmişin intikamı alırcasına, eziyetin ve zulmün en ağırına layık görerek düşmanlık.

           Kime düşmanlık ettiğimize baktığımızda, hep işin sonunun menfaat ve çıkar çatışmalarının olduğu, kazananın olmadığı, kaybedenin ise değerler olduğunu tarihin sayfalarında ki yapılan yanlışların, bizler tarafından aynen yapıldığı, gelecek nesillere de bizim yanlışlarımızdan başka konuşulacak bir anı bırakmadığımız, bir dünya da yaşama devam ediyoruz.

           Doğrular yalnızca kitaplarda yer alacak ise, bizler daha çok mazlum olarak mağduriyete ağlayacağız. Ağlamakla da kalmaz suçluluk duygusuyla kendimizi temize çıkarmak maksadıyla sevdiklerimize düşmanlık yapacağız.

            Bizler sevdiklerimize düşmanlık yaptık mı? Gerisini siz düşünün, bu işten nemalanmak isteyenlerde, ateşe benzin döker gibi bu düşmanlığa katkıda bulunurlar, akıbetimiz de malum sonuçları doğurur. Sevgiden yoksun, düşmanlığın hat safları.

             Burada güzel bir hatırlatma yapmadan da geçmeyelim; Bir zamanlar Afrikalı bir siyahînin sözüyle: “Bizler Beyaz adama karşın madenlerimizi koruyup onlarla mücadele ederken, beyaz adam elinde İncil ile geldi. Bizler onlardan incili aldık, madenlerimizi onlara verdik. Şimdi biz siyahîler olarak birbirimizi öldürüyoruz. Madenler onların eline geçti, İncil bizde kaldı. Ölen biz maden onların oldu.”

             Bugün yaşananlar,  söylenen sözleri teyid eder mahiyettedir. Kazanana baktığımızda maden onların, ölen biz olmadık mı? Sonucuna baktığımızda da hep sevginin bitimi, düşmanlığa açılan kapının, kurbanları olmanın ezikliği üzerimizden eksik olmuyor. Oynanan oyunların figüranları olmamızın, Rabbimizin bizden isteği şekliyle yaşamayı kabul ettiğimizde, bu sıkıntılardan kurtuluş reçetesini bulacağız. Yoksa daha çok ağlayan biz, sahip olanlar ve kendilerine kıymet biçenler onlar olacak.

              Rabbim bizleri Allah rızası için seven, kardeşlerinin hataları da olsa Allah rızası için örten, kardeşi için dua eden kullarından eylesin.

                                                                                                                                  Selam ve dua ile…