Hayat sizin için ne kadar değerli diye bir anlatım olsa; sizce anlatımın sonu nasıl bir cümle ile biterdi sorusuna, çoğunluğun ‘bu kadar sıkıntıya değmezmiş’ sözünü duyarız.

                   ‘Bu kadar değmezmiş’ sözünü biraz detaylandırırsak, karşımıza neler çıkar, hep sonrasının verdiği acı ön plandadır çünkü söylenenlerin, yapılanla desteklememesi hep acı olarak geri dönüyor, biliyor ama yine bildiklerimizin aksini yapıyoruz. Bir çocuğa “sobaya dokunma yanarsın” sözüne binaen yanmadan vazgeçmediği gibi, insanoğlu da bela ve musibet anında veya sonrasında tedbir almamanın sıkıntılarını yaşıyor, başına gelince vaveyla ediyor. Hayatını idame ettiği dünyayı tanıdığını zan ediyor, fakat nasıl yaşaması gerektiği konusunda hâla kendisiyle çelişiyor. Dünya hayatımıza ışık tutması amacıyla güzel bir alıntı ile devam edeyim:

                Üç dünya:                                                                                                                     

                İnsan yaşar üç türlü şu dünya da

                Evvela; “Şunu sevdim, bunu sevdim” diyerek, ömrü sevmekle geçer.

Sözde olgunlaşır ondan sonra;

                “Bunu yaptım, şunu yaptım” diyerek, ömrü saymakla geçer.

İhtiyarlıkta tanır dünyayı;

               “Hey gidi dünya, kahrolası dünya” diyerek, ömrü sövmekle geçer.

                         İşte hayat ve bu hayatın bize olan yansıması… Gelenlerin gittiği ve hayat tecrübesinden başka bıraktıkları bir şeylerinin olmadığı, bizlerinde bu tecrübeleri deneyip kendi tecrübelerimizi bırakıp gideceğimiz güne kadar süren bir döngü.

                 Hayatın bu seyrinde bir değişme yok, burada bizim bu değerlere yüklediğimiz anlam ve mana ne kadar içten gelen heyecan ise terk edildiğinde bu heyecan kadar bir umutsuzluk yükleniyoruz.

                  Yaşam anında hep geçmişimizden, kendimize çıkardığımız ibretlerle dolu yaşam hikâyemizden bahsederiz. Bunu aktardığımız da gayet sakin bir hal ile teselli veririz. Lakin bu söylenecek sözlerin bizi etkileyen durum karşısında verdiğimiz nasihatleri unutur, hissi davranmanın bize kaybettiklerine, bittiği zaman yanarız. İşte bu yanma belli zaman aralığına, yara kabuk bağlamaya kadar devam eder.

                Kısacası  “Hayat kişinin bakışıyla anlam kazanır. Sadece bir noktayı görürse hayatı akıp gider farkına varmaz… Ya da görebileceği tüm güzelliklerin tam ortasında hayatı yaşar; akıp giden zaman anlam kazanır…” 
             “Hayatının anlamı bakış açında gizlidir”

                     Bana sorarsanız hayat ne kadar değerli? “Kim ne kadar değer verdiyse o kadar acı çeker” derdim.

                                                                                                                                  Selam ve dua ile…