Çeşitli zamanlarda farklı farklı olaylar yaşanarak tüketilir ömür denen sermaye. Bazen tutumlu olunur harcanırken, bazen oldukça müsrif davranılır. 
    Her birey kendisine tayin edilen süre içerisinde yaşamını devam ettirmeye çalışır. Bu sürenin ne kadar olduğu bilinmese bile kesin olan tek şey elbette biteceği mevzusudur. Bu sermaye bir gün bitecektir elbette. 
    Verilen nimetin nasıl harcandığı, bu süreye neler sığdırıldığı önemsenmesi gereken en hayati konudur. Bir daha elime geçmeyecek olan her an, her dakika acaba nasıl geçip gidiyor? Elimde ne kalıyor, giden şeyler nasıl çıkacak karşıma bir daha? Yaptıklarım yapacaklarıma etki eder mi? 
    Yaptıklarım kuş olup uçmadı ya! Elbette dönüp dolaşıp beni bulacak. Hayatın kilit noktası işte tam da burası. 
    Sorunlar, sıkıntılar, kırgınlıklar, kendi yaptıklarımızı ölçüp biçmediğimizden kaynaklanıyor. Karşımdakine nasıl davrandım veya davranıyorum diye soruyor muyuz hiç kendimize? Kurduğum filan cümle söylediğim falanca kelime birinin ruhunu ya da hayatını darma duman etti mi acaba diye düşünürken uykularımız kaçtı mı hiç? 
   Hayır mı? 
   O zaman bugün üzüyorsak yarın biz üzüleceğiz, mutlu ediyorsak mutlu olacağız. Ne ekiyorsak onu biçeceğiz gönül tarlasından. Şikayet etmeye hakkımız olmayacak kimseye karşı. 
    İşte bu yüzden başımızı yastığa koyunca bir tartalım yaptıklarımızı. Şunu iyi yaptım diyebileceğimiz şeyler çoğalsın keşkelerimiz azalsın diye hatalarımızı görmeye ve onları telafi etmeye çalışalım. Mükemmel olmayan biz insanlardan mükemmel davranışlar sergilemenin nasıl zor olduğunu fark edebilirsek hayat daha yaşanılır hale gelebilir.
     Etrafımıza düşmanlık değil dostluk tohumları ekebilmek duası ile...