Ayrılık vakti gelmişti. Çehreleri sararıp solmuş, güçleri kalmamıştı. Gitmek istemiyorlardı. Lakin vakit ayrılıktı. Bir rüzgarın esintisiyle kopuyorlardı. Hayat buldukları, ağaçların dallarından. Vakit sonbahardı!!

Mevsimlerin ayrılık aylarına merhaba diyendi. Yavaş yavaş soğukların sevdasına palto tutuyordu. Sıcak bir bardak çayın en lezzetli içişine göz kırpıyordu. Sevdalıların üşüyen ellerinin kenetlenmesine, soğuklarını bahane yolluyordu.

Hey gidi eski sonbahar!!! Gelişine hüzünle bakılmazdı. Yoksullar bile severdi seni. Yakacak bir odun bulamasalar da, mevsimlere isyan olmazdı. Bir sonbaharın sürüklediği, yağmurların altında ıslanmıştı. Ayakkabıları su geçirmişti. Ayakları o kadar üşümüştü ki... Eve gelir gelmez, sobanın arkasında uyuya kalmış, annesi üzülmesin diye belli etmemişti. Uyandığında soba gibi yanmaktaydı. Ateşi yükselmiş, her yeri ağrıyordu. Annesi evdeki ilaçlar ile ateşini düşürüp, doktor masrafını bir nebze azaltmıştı. Yetimlik kolay değildi ki!!! Kapı komşu yengesi durumu anlamış ve ertesi gün elinden tutup ayakkabı almaya gitmişlerdi. Bir çift siyah bot...

Unutulmayan sonbahar hikayesi olarak yüreğinde kalacaktı. Elbette her mevsimin güzelliği vardı. Sonbaharın ise hikayeleri bambaşkaydı. Kah ağlatan kah derin hüzünlere daldıran. Zaman zaman ayrılık mevsiminde Beklenen sevdalara "hoş geldinler" eklenince...sevdiriyordu son-bahar mevsimini.

İnsanların yaşlılık dönemine benzer. Sonbahar!!! Ayaklarda derman kalmamıştır. Gözlerin feri söndü sönecektir. Ağızdaki dişler takmadır artık. Lokmalar zor geçer boğazdan. Yaşlılık zor dur!!! Birde, istemeyen misafir olmak vardır. Evlatlarının sığdıramadığı evlerinde. Oysa bir anne-baba iki göz odaya kaç evlat sığdırmıştı...

Soğuklarda üşümüş ellerini cebine sokamadan sokaklarda yürümüştüler. Ellerinde taşıdıkları odunları sobaya atabilmek için... Eskilerde sobaların içi yanardı. Şimdi yürekler yanmakta. Sıcak sular çeşmelerden akarken sıcak odalar, mevsimler ile inatlaşırken yürekler sonbahar olmakta...Anne-Babalar istemeyen olunca!!!

Her insanın sonbaharı olacaktı. Sonbahar!!! Son demlerin merhabası, soğuk yağmurların ıslattığı toprağın nefesi... Esen rüzgarların, dallarından alıp götürdüğü yaprakların ayrılık selamı... Yağacak "kar'ın" hizmetkarı... Mevsimlerin hüzün ayları... Fakirin gözyaşı... Yetimin ayaklarının ıslanması...

Mevsimleri Rabbimiz bizlerin menfaati için düzenleyerek var etmiş. Her mevsimde bir nebze düşünebilmeli insan!!! Ölüme doğru yaklaşmakta olduğunu anlamalıydı. Ağaçlardan düşen yaprak olduğunu bilmeliydi. Bahar ile tekrar dirileceğini idrak etmeliydi. Sonbahardan sonra ki bahar, baki alemdeki yaratılıştı. Bir gün kabrimizin toprağımıza düşecek kar'lar...

Belki bir yetimin ayakları yine ıslanmıştır. "Bir siyah bot " yüreğini ısıtmalıydı. Kendi evlatlarımızın sıcak ayakları var ise... Sonbaharlar da yetim çocukların ayakları ıslanmasın diyen yüreklerimiz olmalı!!!